wojtek wardejn

15.11.1966 godzina ósma rano (albo wieczorem nie pamiêtam)…mój g³o¶ny krzyk oznajmi³ ¶wiatu, ¿e … oto jestem…

idê przez las po czterdziestu trzech latach, w takim nostalgiczno-smutnym-jesiennym nastroju….twarze drzew odprowadzaj± mnie pustymi oczodo³ami konarów…

…..ze z³o¶ci±….

…zdziwieniem…

….i melancholi±….

…martwe li¶cie uwiêzione w ostatnich objêciach drzew…smutnych jakby po odej¶ciu dzieci….

….rodzinne wiêzy…b±d¼ pêta…

…nie daj± im siê zagubiæ…w t³umie innych…le¿±cych na ziemi…

…ga³êzie jak…

…matczyne d³onie, co chc± przed z³em ochroniæ…

i w tym jesiennym smutku…nagle co¶ czego nie widaæ zza betonowych bram miasta…

…dziadunio…

…na ³aweczce w ¶rodku lasu siedzi… i r¿nie na harmonii…drzewom, ptakom, i innej zwierzynie…

…wojskowa czapka opada mu na oczy…jest on…przyroda…i jego muzyka…parê fa³szywych d¼wiêków…ale ca³o¶æ jest szczera…

…co za historia…jednak poeci…arty¶ci i przemi³e dusze…jeszcze istniej±…ale jednak g³êboko ukryte…w sercu lasu….nie na deptaku…z instrumentem i karteczk± ” ZBIERAM NA PIWO”….

….u¶miecha siê do mnie…

…przez chwilê czujemy dotyk w³asnych uczuæ…my¶li…smutków…i dajemy sobie rado¶æ…fa³szuj±ca harmoszka…i lekko zdezelowany aparat…

….dziadek jesieñ?…

…gdy odchodzê…po paru s³owach…dziadunio patrzy w dal….z u¶miechem…ja te¿ w dal odchodzê z u¶miechem…

…og³upia³a przyroda…

…¿egna mnie ¶wie¿ymi p±czkami na ga³êziach…którym nie dane bêdzie siê rozwin±æ…jesieñ ju¿…wychodzê z lasu w d¿unglê miasta…ale mój nastrój jest ju¿ znacznie lepszy…dosta³em piêkny urodzinowy prezent od losu…wzruszenie….